Лектира повикот на дивината

Во големата куќа во долината Санта Клар живеело кучето Бак. Тоа било величенствено животно. Бак живеел со лагоден живот. Со измама на еден слуга, Бак бил продаден на некој непознат човек. Непознатиот го качил Бак во воз и го однел далеку од неговиот дом. Бак повторно го продале. Неговиот нов сопственик бил владин службеник кој што превезувал пошта меѓу оддалечените места во Аљаска. Таму Бак за прв пат почувствувал снег и многу ниски температури. Влечел санки со останатите кучиња, превезувајќи пошта. Со оглед на тоа што бил храбар, успеал да се избори на чело на запрегата. Повторно ги сменил господарите. Новите господари не биле запознаени со терање на запреги со санки. Ги измачувале кучињата. Запрегата застанала покрај Џоновата куќа. Бак бил изнемоштен. Запрегата тргнала понатаму, но пропаднале во езерото. Бак останал да живее со Џон. Тој го чувал и негувал, а Бак му ја возвраќал љубовта. Еднаш му го спасил и животот. Благодарение на Бак, Џон заработил илјада долари на облог. Џон и неговите пријатели со тие пари купиле алат за копање злато. Тргнале во дивината во потрага по злато. Пронашле злато, а кучињата за тоа време се одмарале. На тоа место бак го почувствувал повикот на дивината. Нешто го влечело се подлабоко и подлабоко во шумата. Тоа чувство го оддалечувало од неговиот најдраг господар Џон. Отишол во шумата и таму запознал помлад волк. Во него се разбудил нагонот за лов, па така уловил ирвас. Додека бил во шумата, логорот го нападнале индијанци и го убиле Џон. Кога се вратил Бак и видел што се случило, ги нападнал индијанците, а овие се разбегале од страв. Бак бил тажен и осамен. На езерото стигнал чопор волци и по куса борба Бак им се придружил. Се вратил на природата и бил потполно слободен. Но сепак, се раскажувала легенда во која ловците повремено можеле да видат голем пес-волк као седи до колибата на езерото и тагува по својот господар, а потоа се враќа во шумата.

                                                Лектира Силјан Штркот

Силјан е одметнатиот, непрокопсаниот, непослушниот син – тој е младата генерација која ја отфрла традицијата, не ги почитува корените, тој е младичот кој сака да избега од својата земја, некаде во странство – далеку од тука. (Познато? – сè повеќе млади мислат дека ќе си ја најдат среќата во туѓина, и, ама воопшто не си ја ценат својата татковина).

Лековерно, без грижа на совест – Силјан тоа го прави, си заминува од дома. Но, не е случајно што тој заминува со свештеник (духовникот) и се упатува кон Света Гора (Божји гроб). Очигледно е дека нему му треба некакво духовно прочистување и препородување. На патот се соочува со смртта. Коработ потонува, сите умираат. Но, за Силјан има уште една шанса, само тој останува жив. Како од матка – тој излегува на суво, соочен со нов свет!!! И во тој нов свет среќава два извора (двете мајчини дојки), кои ќе му ја пружат новата шанса – изворите со човечка и штркова вода (или истото: за да се „очовечи“ мора да го пројде препородот на штркот).

Чудната земја на штрковите, всушност е душата на Силјан, неговото преиспитување, неговото преобразување. Свесен е колку бил лош кон татка си, колку бил со слаб морал – и подготвен е да се жртвува за да ги искупи гревовите. Се престорува во штрк, станува птица (погледнува од повисоко) само за да се врати дома. Но, сфаќањето дека грешел не е доволно – тој мора уште еднаш сè да доживее. Штркот-самотник, Силјан, мора од блиску, а всушност од многу далеку да си погледне во своите корени, во својата традиција. Тие се најтрагичните носталгични моменти во приказната – тој ужасно страда по домот, по семејството, по татковината – како што од далеку ни страдаат печалбарите – и дури во тие моменти сфаќаат што напуштиле, сфаќаат кои се – и каде е нивното место. 

На крајот, целосно оформен, „очовечен“, зрел, осознаен - тој се враќа дома!

Речиси непотребна ми се виде случката кога втората година при враќањето штрковите се борат со орлите. Но, со неа Цепенков многу јасно ја претставува борбата на христијанството со исламот, популарна тогаш (за време на турското владеење), но уште попопуларна сега! Штркот го симболизира христијанството, а орелот исламот.  

И така, приказнава од памтивек, е приказна на денешнината. И баш си се прашувам, ќе се препородиме ли конечно, ќе сфатиме ли кои сме, ќе се помириме ли со тоа, ќе заврши ли борбата со орлите???

И, уште нешто, како до сега никогаш не сум го поврзала Силјан штркот со белегот на Прилеп кој го викаат Слонче, а кој пред некој месец многу повеќе ми заличи на штрк? Па така си е – таа камена фигура е штрк, всушност, човек-штрк, тоа е местото на препородот.

                                                 Лектира Оливер Твист

Деветгодишниот Оливер Твист  едвај преживува во сиропиталиште во една англиска провинција. Откако неколку пати ќе го казнат поради тоа што ќе побара уште храна, со надокнада од 3 фунти ќе биде предаден под заштита на писарот Соубери  Соубери е слабак кој не може да ги спречи својата сопруга  и подлецот Ноа Клејпол  да го малтретираат Оливер, поради што детето ќе побегне во Лондон. Таму го запознава врсникот Артфул Доџер  мудар џепчија и ситен крадец, кој му понудува помош и кров над главата.

Доџер краде за стариот Фагин  кој донекаде се грижи за децата кој работат за него и ги подучува на крадечките вештини. Тој слаткоречив и алчен човек, пленот грижливо го чува под даските во подот на старата куќа во сиромашниот дел од градот во кој живеат. Додека учи како мудро и неприметно да краде паричници и храна, Оливер се зближува со ексцентричниот Фагин. Фагин е партнер на подлиот Бил Сајкс  опасен криминалец за кој работат проститутките Ненси  и Бет  Кога Доџер во една акција ќе го украде паричникот на стариот господин Браунлоу сомнежот паѓа врз Оливер кого набрзо го апси полицијата. Браунлоу е добар и благороден човек кој верува во тврдењето на Оливер дека е невин, и одлучува да му помогне. Додека момчето ужива во гостопримството на г-дин Браунлоу и неговата слугинка Бедвин Сајкс и Ненси ја дознаваат адресата на Оливер и одлучуваат да го киднапираат.

                             Лектира Пат Околу Светот За 80 Дена

За која и да се одлучите секако ќе има милион аргументи и секако, секој одговор што ќе биде даден ќе биде точен, не се секирајте, не оценувам строго хаххаха.

Па,  мислам дека конечно време е да навлезам и да ви кажам нешто за книгата за импресиите што ги доживеав читајќи ја. Оваа книга дефинитивно ми е без маана и ми е една од моите омилени книги, ја знам како молитвата „Оче Наш“, а филмската адаптација на делово крајно ме разочара.

Во книгата станува збор за англиски џентлмен Филеас Фог, крајно интелигентен и секако, вложува енормна енергија за техничкиот прогрес на човечката цивилизација. Но, секакосекогаш на таквите генијални визионери некој им застанува на пат. ЗОШТО?

Е, тука веќе се влегува во заплтетот на делото. Се обложува со своите „пријатели“ од лондонскиот клуб дека ќе го помине светот за 80 дена, но не е само облогот во прашање, туку и човечката гордост која боли повеќе и од изгубените пари. На тоа патување со себе го зема својот слуга Паспарту и за иронијата да биде поголема Ф.Ф. е следен и е „извршител“ на кривично дело грабеж на најпозната англиска банка или навидум така му се причинило на детективот.

Ова дело покрај тоа што е крајно интересно, исто така би го класифицирала и како едукативно бидејќи дава маестрални информации за разните култури, географски предели, хемија, физиката, архитектурата, животинскиот свет, обичаите, историјата, едноставно како да имате енциклопедија пред себе или светот на дланка.

Дали Филеас Фог ќе го добие облогот или ќе го загуби?

Дали Филеас Фог е виновен или невин за кривичното дело грабеж на банка?

Дали да се биде бестрашен и авантурист е добро или не?

И за крај запомнете кога тргнувате на патување околу светот, тргнете кон исток.

                                Лектира Рибарот и Рипката

Оваа книга ми беше за лектира и навистина многу ми се допадна како помал.

Приказна во стихови за еден добар, вреден и искрен старец и неговата алчна жена. Старецот фаќа златна рипка која сака да му исполни три желби, но тој не прифаќа туку веднаш ја пушта.

Но, по карањето на старицата, тој е принуден да се врати и да побара нешто од златната рипка.

„Простак еден, будалиште бедно!
Не си можел да побараш смело
бар корито од рибата едно-
нашето е искршено цело!“

„Смилувај се господарке моја!
Ме искара бабичката стара,
немам мира во староста своја;
таа ново корито бара -
нашето е искршено цело...“

Но зарем мислевте дека старицата ќе се задоволи со само едно корито? Се разбира дека не!

„Простак еден, будалиште бедно!
Сал корито нашол да ѝ бара!
Од корито каква полза вредна?
Ај врати се, старуштио стара,
од рибата барај куќа една!“

И доколку си помисливте дека нашата старица се задоволи со ова, повторно сте се излагале.

„Будалиште, тешка бедо една!
Сал куќарка нашол да ѝ бара!
Пак врати се кај рибата вредна
поклони се и речи ѝ вака:
јас селанка нејќум да сум бедна -
властелинка сакам да сум јака!!!“

Но, зарем повторно помисливте дека ова е крај? Човекот се навикнува на луксуз, па и бабичката. Таа повторно нешто ќе бара, а вие ќе дознаете што доколку ја препрочитате книгава. Што ќе се случи на крајот ќе видете - зошто ве уверувам дека нема да биде „Си живееја среќно, до крајот на својот живот...“ Сега знаете дека сите бајки не завршуваат исто!

                                               Лектира Бела Грива

Фолко е сиромашно момче кое живеело со својот дедо и помалиот брат. Тој обожавал да се шета покрај мочуриштето и да ја разгледува природата. Еден ден додека така лутал, забележал еден мал бел коњ. Коњот побегнал, а Фолко потрчал по него довикувајќи го со името Бела Грива. Знаел дека тоа е вистинско име за него и знаел дека тие двајца ќе станат пријатели.
Воодушевувањата од Белата Грива тој ги споделувал со својот другар Антонио кој бил гардијан (човек кој ги скротува и се грижи за коњите). Тој исто така обожавал коњи и всушност ловел диви коњи со својот газда. Еден ден Антонио со својот газда тргнал во лов на Белата Грива. Го фатиле, но тој успеал да им избега во дивината.
И повторниот обид да го фатат нескротливото коњче бил безуспешен, па газдата се откажал од прекрасната Бела Грива и му го дал на Фолко бидејќи тој само со него бил мирен. 
Но после неколку дена газдата го прекршил ветувањето и посакал да го даде Бела Грива во циркус. За да го спаси својот пријател Фолко го јавал својот пријател во мочуриштето, но бидејќи насекаде биле опкружени од злите луѓе, немајќи друг излез, Фолко го вјавнал Бела Грива и побегнал од злите луѓе во смрт.
Страниците на оваа книга ве водат во едно прекрасно другарство на Фолко и Белата Грива кое ќе ни покаже како со љубов и нескротливите може да сe скротат.

                                          Лектира Белото Циганче

И се разбира не треба ни да ве прашам дали се сеќавате на оваа книга? Верувам дека да, а за оние кои што малку ја подзаборавиле содржината, ќе се потсетат преку статијава. Се разбира, ова е дело на Видое Подгорец, кој постигна голем успех кај младите читатели, токму со оваа книга.

Дејството се врти околу едно младо момче кое било напуштено за време на војната од своите родители. За среќа тоа е пронајдено од група Роми, кои што бегале од окупаторот. Иако момчето се викало Турано и немало речиси никаква врска со Циганите, сепак тоа ги почитувало нивните обичаи и научило како да преживее, плетејќи кошници, кои потоа ќе ги продава каде ќе стигне.

Иако не бил еден од нив, сепак тој ги сакал Циганите и не им судел ниту по бојата на кожата, ниту пак по карактерот што го имале. Иако бил многу срамежлив, сепак имал многу пријатели - Цигани. Тој е вистински пример за тоа како не треба да им судиме на другите луѓе, поради тоа што на некој начин се поразлични од нас.

Но, сепак имало и такви луѓе на кои воопшто не им се допаѓал, па затоа го нарекле „белото Циганче’’, Таруно деновите пред сè ги минувал во плетење кошници од трски и прошетки со својот убав бел коњ, по име Мишо. Иако бил сосем сам, сепак не можел да се пожали. Живеејќи заедно со Циганите, иако немал луксуз и живот на висока нога, сепак тој имал сè - храна, покрив на главата и пред сè љубов и заштита. Сите нив ги сметал за свое семејство. Негов старател бил еден од најстарите Цигани, Баба Мулон, кој го одгледал како свое дете и му помогнал да стане добар, вреден и умен човек.

Покрај многуте удари што му ги задала судбината уште од многу мал, сега Таруно мора да се соочи и со еден од најсилните - смртта на неговиот „татко’’, Баба Мулон. На овој начин приказната станува уште потрогателна, отколку што веќе е...

Се надевам дека се потсетивте на оваа прекрасна книга, којашто верувам дека го одбележала сечие детство.  Доколку е така без размислување повторно препрочитајте го во блиска иднина. Уживајте!

                                          Лектира Улавите Години

Еве уште една книга од чии спомени се навлегува во детството...

Прекрасна приказна од раните години на минатиот 20-ти век во бивша Југославија. Во оригиналот е наречена „Магарешки години“, а во превод на македонски, „Улавите години“. Да, оваа приказна баш ги опишува тие луди години. Време на заљубување, скршени срца и нешто друго.

Локацијата е сместена во Босна, во интернат, а приказната е раскажана од аспектот на едно дете кое ќе биде дел од „конвикташите“.

Посебно време им се посветува на неговите другари, како на пр. Бајо и неговата „љубoв“ Зора, новодојдените близнаци и нивните легендарни авантури.

Дуле Дабиќ Ајдукот и неговата способност со клучевите, но и неговата постојана желба за храна, кој постојано употребува „Брате слатко“, безбројните доживувања кои ќе ги поминат во интернатот, во мир, сè додека не дојде војната.

Децата во оваа книга се преокупирани со проблеми на нивна возраст, како да го измамат професорот, или неговиот најдобар ученик, да ја уништат онаа „црна книга“ што им ги уништува нивните животи, нивната снаодливост и памет и огромен број на смешни моменти кои ја надополнуваат оваа книга.

На крајот од книгата е даден список на тоа каде и како го дале својот живот за слободата на својата татковина, а некои и можеби останале живи во војната...

Па, не двоумете се, земете ја книгата во раце и прочитајте ја повторно и обновете ги вашите спомени од детството.

                                        Лектира 20 000 милји под море

Приказната започнува така што се зборува за морско чудовиште, кое што е забележано од бродови од различни земји. Најпосле, американската влада оформува експедиција во Њујорк за да го пронајди и да го уништи чудовиштето. Професорот Пјер Арно, кој е познат француски морски биолог (кој што е воедно и наратор во книгата) случајно се наоѓа во Њујорк во тоа време, така што добива покана за експедицијата, која тој прифаќа.Експедицјата тргнува од Бруклин на бродот со име Абрахам Линколн, кој е дел од Американската морнарица. Бродот патува конКејп Хорн во Тихиот океан. Пос долго барање, чудовиштето е пронајдено и бродот го напаѓа. Во текот на борбата, бродот се оштетува и дел од морнарите се исфрлени во морето. Потоа, бродот е заглавен на грбот од чудовиштето и тогаш, морнарите откриваат дека чудовиштето е метално. Екипажот е внесен во „чудовиштето“ и тогаш, тие го запознаваат неговиот создавач, Капетанот Немо.

Потоа се раскажува за патувањето со подморницата Наутилус, која ја изградил капетанот Немо со цел да им се одмазди на луѓето кои го прогониле од цивилизацијата, но исто така и за нови научни откритија. Немо им објаснува на Арно и на неговиот екипаж дека никогаш не можат да заминат од подморницата, за да не ја откријат неговата тајна. Така, нивното патување ги води на различни места низ океаните, некои реални, а некои измислени: од Црвеното Море преку Антартикот до потонататаАтлантида. Кога ќе се врати во Атланскиот океан, подморницата е нападната од една „огромна медуза“ и еден член од екипажот умира.

Низ приказната е прикажано дека капетанот Немо бил прогонет од неговата земја, а тоа има некоја врска со неговото семејство. При крајот од приказната, подморницата „Наутилус“ е нападната од брод од таа земја. Немо ги игнорира барањата на Арно да не го напаѓа бродот и наредува напад на бродот, кој потонува со целиот екипаж. Потоа, Немо паѓа во депресија и ја остава подморницата да скита низ океанот, така што таа стасува до брегот на Ховрешка, во местото наречено „Маелстром“. Ова им дава шанса на неколку затвореници да избегаат од „Наутилус“ и тие успеваат да се вратат живи на копното, но судбината на Капетанот Немо и на „Наутилус“ не е откриена.

                                                         Лектира Бојан

И повторно продолжувам со статии со кои сакам да ве потсетам на вашите основни училични денови, се надевам дека со нив малку ќе ве „одморам“ од статиите за Агата Кристи. Замислете дека се наоѓате некаде на планина, да го гледате залезот на сонцето, а в раце да ви е оваа книга. Се работи за младото момче Бојан, кој што еден зимски ден доаѓа да го посети својот дедо, чија колиба се наоѓа на највисоките падини на планината Грамадна. Но, дедо му неколку дена мора да замине долу во градот за да заврши неколку работи, па Бојан останува сам да се грижи за коод мал, додека сите одеа некаде на одмор,  тој и летниот и зимскиот распуст ги поминуваше овде на планината.Таа беше негов втор дом, а неколку метри погоре живееше и неговиот друг дедо, дедо Иван. Иако мислеше дека сè ќе помине во ред, сепак не беше така. Во неколку наврати стоката беше нападната од глутница волци и тој беше приморан цела ноќ да чува стража и да бдее над стоката, која преплашено завиваше. Иако друштво му правеа храбрите песови Караман и Стрела, сепак неколку овци станаа плен на волците. Тој мора да се бори и против снегот кој без престан паѓа и сè повеќе му пречи да ги извршува секојдневните обврски. Својата упорност ја „истура“ врз дебелиот трупец, со кој води секојдневна борба, во обид да го расцепи. Во меѓувреме го посетува и дедо Иван, кој што е многу среќен што сред оваа тешка зима неговиот храбар внук дошол да го посети. Бојан го поминува и најсилниот тест, копнежот кон својот дом и својата мајка. Неколку дена има и  голема треска, но сепак не се откажува и како херој го дочекува дедо си, кој поради големите снежни наноси, подолго мораше да остане долу во селото.

Романот има и втор дел, кој се случува кога студената зима ќе помине и ќе дојде пролетта. Тогаш на планината доаѓаат и луѓе од градот, меѓу кои Денко, кој подоцна станува најдобар пријател на Бојан и Елена, мило девојче, кое буди симпатии кај Бојан уште на прв поглед. Тие тројца доживуваат многубројни згоди и незгоди, на кој единствен сведок е планината и врвот Орелска Чука, кој го освојуваат дури два пати.

Дали Бојан и Елена ќе си ја признаат меѓусебната симпатија? Како Денко ќе се снајде во животот на планината, зошто е навикнат само на удобноста во градот? Кој за секогаш ќе се прости од животот на Грамадна? И која е пораката што ја носи романот?

Па се надевам дека доволно ви раскажав, па затоа мислам дека вреди да ја прочитате книгата, а ако веќе сте ја прочитале повторно да се потсетите на неа и на природните убавини и преку страниците на оваа книга да го вдишите чистиот планински воздух. Уживајте!!!

                                                      Лектира Малиот Принц

Возрасните се многу чудни. Возрасните несомнено се многу смешни. Така изгледаат тие во очите на децата. Погледнат низ детските очи, светот е енигма, често драматична.Читајќи ја книгава ќе се запрашате кој е попаметен – децата или возрасните?

Малиот принц беше лектира за четврто одделение. Не знам чија “брилијантна” идеја било тоа, но кој и да бил, сигурно не ја видел длабочината и мудроста содржана во неа.Едно дете секако не би ги сфатило сите метафори на Малиот принц.Ова навистина изгледа како сказна за деца со наивни цртежи, но тоа е книга за возрасни – во неа ќе видат што сè заборавиле низ годините: заборавиле да се радуваат, заборавиле да ги забележуваат сите убавини на светот, заборавиле да се восхитуваат на цвеќињата, на ѕвездите и деновите. Заборавиле да се чудат и да прашуваат. Кога некој нешто ќе ги запраша, даваат нејасни одговори, зборуваат за нешто сосем друго.

Малиот принц никогаш не се откажува од своите прашања. Светот на возрасните е полн со кралеви кои сакаат да даваат наредби, вообразеници кои сакаат само да бидат обожавани, пијаници кои пијат за да го заборават срамот од пиењето, бизнисмени кои се толку зафатени со она што тие сметаат дека е важно, што забораваат на вистински важните работи... Да, возрасните се навистина многу, многу чудни.

Оваа сказна нè учи да се вратиме на вистинските вредности.

Еве ја сега мојата тајна. Многу е едноставна: човек гледа добро само со срцето. Најсуштественото е невидливо за очите.

                                            Лектира Итар пејо

Верувам дека на многумина ќе им заблескаат очите кога ќе ја забележат статијава и за миг ќе се сетат на оваа книга. Ова е уште едно врвно дело на Стале Попов, коешто плени со својата убавина, смелост и се разбира итрина.Итар Пејо е најпознатиот лик од македонските приказни, насекаде познат како Итроман Пејо или пак Итар Пејо Мариовецот. Тој е обичен сиромашен селанец кој живее во прилепското село Мариово. Итрината и снаодливоста го красат како ѓердан од врат па до пети. Со својата шегобијна мудрост, успешно им враќа мило за драго на сите оние кои што сакаат да му наштетат на некој начин или пак да го воведат во некоја неволја.Иако не се знае дали тој навистина постоел, иако многумина мислат дека тоа бил човек којшто живеел во мариовското село Градешница, сепак неговиот лик и до ден денес живее во нашите срца и спомени. Итар Пејо е вистински пример за тоа како со итрина можат да се решат многу проблеми и да се израмнат сметките со старите должници.

Итар Пејо, попот и алвата! Итар Пејо и мариовците! Итар Пејо и трите прилепски бежиња! Итар Пејо и Настрадин Оџа! Итар Пејо и берберот! Итар Пејо и заболекарот! - се само дел од најинтересните приказни за Итар Пејо и неговите итроштини.

Верувам дека со задоволство се потсетивте на оваа одлична книга, која верувам дека ве насмеала до солзи. Се надевам дека во блиска иднина повторно ќе се навратите на неа и ќе уживате во авантурите на Итар Пејо! Уживајте потполно во оваа книга и поминете незаборавни мигови...

                                                Лектира Грдото Пајче

Беше едно топло и убаво лето. Од едно гнездо близу една стара пропадната куќа една патка лежеше во своето гнездо над јајцата. Во гнездото имаше 6 јајца. Секој ден по сто пати патката ги гледаше се додека еден ден на едно од јајцата не забележа пукнатина. И набргу потоа од петте јајца се видеа жолти глави. Од сите пет јајца излегоа пет убави пајчиња, но само едно јајце не беше пукнато. Во тоа јајце беше грдото пајче. Едно утро додека спиела наеднаш нешто што мрдало под неа ја разбудило. Таа била многу изненадена и веднаш се тргна од под пајчето. Кога го видела била изненадена. Тоа пајче било многу грдо. Следниот ден времето беше многу убаво. Сонцето блескаше на зелените лисја и мајката патка ги зела малку патчињата надолу кон водата и скокна во неа. Едно по едно патчињата скокнаа внатре во водата со очите затворени. Тие пливаа многу убаво со своите нозе, а со нив беше и грдото пајче. Мајката ги зела пајчињата и се вратиле во нивниот дом. Утредента повторно отишле да пливаат. Подоцна мајката патка ги зела патчињата и ги однела со старите дворови на фармата за да ги запознае со една стара патка која била позната мегу сите птици. Кога стигнаа таму, нивната мајка им рече: „Мора да одите таму и да се поклоните пред старата патка“. Патките го направиле тоа и старата патка била многу задоволна од нив. Другите патки си се погледнале меѓу себе и забележале дека го нема грдото пајче. Тој избегал претходната вечер кога не можел веќе да го поднесе тоа што му го правеле пајчињата. Додека сите пајки и пајчиња спиеле тој се искрал и тргнал по патот. Но наеднаш застанал. Пред него било едно четириножно суштество од кое грдото пајче било многу исплажено. Тоа четириножно суштество било куче. Патчето било премногу исплашено и се обидувало да си ја сокрие главата со крилјата. Патчето сакало да се спаси и му рекло на кучето: „Јас сум премногу грдо па дури и куче да ме јаде.“ Кучето побегнало. Пајчето во себе си рекло: „ Па тоа е голема милост“ И пајчето легнало малку да одмори. Кога се веќе било тивко подолго време тој станал и тргнал по патот. По некое време стигнал до една куќа. Пајчето се доближило до куќата и забележало еден стол и легнал под столот. Тој мислеше дека никој нема да го види па затоа остана таму и спиеше цела ноќ. Во таа куќа живеела една стара жена заедно со нејзината мачка и една кокошка. Тоа пајчето го дознало следното утро кога се разденило и кога тие го забележале нивниот посетител. Тие не знаеле како да му пријдат па затоа на секој начил се обидувале да го направат тоа. „Можеш ли да носиш јајца?“- го прашала кокошата. Пајчето спокојно одговорило: „Не јас незнам како“. Кокошката била навредена и му го свртела грбот на пајчето. На ред дошла мачката и таа го прашала: „ Можеш ли да ја набчкаш кожата кога си лут и да предеш кога си задоволен. И повторно пајчето морало да признае дека не може да ги направи тоа. Призна дека може само да плива. Но затоа пајчето останало таму три недели и делело многу посилни и се чувствувал дека може да лета. Наеднаш тој се вивна во облаците и беше во близина со едно јато птици. Во себе си рекол:хранат со мачката и кокошката. Но кога сонцето излезе, а воздухот стана потопол пајчето сакако да плива, па затоа ја напуштило вилата. Тој беше многу среќен и возбуден бидејќи повторно е во водата. Некое време тој беше многу среќен но наскоро дојде зима и снегот почна да паѓа и студот да стега. Секое утро било постудено и постудено, а патчето никогаш не било на топло. Најпосле една горчлива нок нозете не ги чувствуваше и студот го обвзема. Но за среќа по патот низ кој одело грдото пајче поминувал еден ловец кој ја преминувл реката и видел што се случило со грдото пајче. Целата зима грдото пајче било во куќата на тој ловец. Утредента кога грдото пајче станало се чувствувало некако поинаку. Тој се чувствувал многу поинаку, неговите крилја биле  „Јас ке ги следам иако сум грд. Сите ги пречекале со пријатно добредојде. Грдото пајче застанало да зборува со една патка и и рекло: „Ако треба да умрам би сакал ти да ме убиеш. Јас сум премногу грд за да живеам. И како што зборуваше се погледна надолу во водата. Видел бел отсјај во водата и се изненадил. Не им верувал на своите очи. Во водата видел бел убав лебед. Тој си продолжил со својот живот како бел лебед и бил многу среќен.